Dat was een verdrietige tijd, omdat ik na 15 jaar huwelijk en 20 jaar relatie was gescheiden van mijn man.
Natuurlijk was ik enorm blij met dit huis. Het was eigenlijk mijn droomhuis. Een jaren '20 woning, met veel details uit die tijd bewaard. Zoals de paneeldeuren met ruitjes, de openslaande tuindeuren, de granitovloer in de gang, de originele trap naar boven. Ga zo maar door. Een houtkachel en een heerlijke diepe tuin met zowel schaduw als zonplekken. Het is een twee onder één kapje in een fijne straat.
Ik huur dit huis en in het begin dacht ik vaak, kon ik het maar kopen.
Na 4 jaar heb ik ook de vele voordelen ontdekt van het huren en vind ik het heel fijn dat ik niet iedere cent in de aanschaf van een nieuwe woning heb hoeven steken. Ik ben nu 60 en het hebben van een pensioenpotje is een grote geruststelling met het oog op de toekomstige pensionado tijd.
Toch moest ik erg wennen aan het alleen wonen. Niet zozeer wat je vaak hoort dat je alleen thuiskomt, of alleen wakker wordt en alleen de dag afsluit. Maar meer het gevoel van; heb ik alles wel onder controle. Is alles goed geregeld, ben ik niets vergeten. Alles komt tenslotte op jezelf neer en je kan niet vragen 'regel jij dát?' of overleggen 'wat zullen we doen?' Je moet echt zonder zijwieltjes leren fietsen.
Ja, dat vond ik aanvankelijk wel spannend.
Het inrichten van het huis, de tuin bedenken, je vakantie uitzoeken, dat was dan weer heerlijk om helemaal zelf te kunnen bepalen. Al die jaren rekening houden met de vakantievoorkeur van de ander. Ik ging nu fijn in voor- en na-seizoen en bespaarde daar zoveel mee, dat er ook nog overbleef voor midweekje ergens in het jaar. Ik ging een keer met mijn volwassen kinderen op vakantie. We hebben het er nog over. Dat werd zo'n bijzondere vakantie! Onbetaalbaar.
Toen het 'alleen' gevoel begon te slijten merkte ik ook een fijne rustige vrijheid. Bewegingsvrijheid, leefstijlvrijheid, financiele vrijheid. Ik ben een dag meer gaan werken en heb de trein ontdekt als vervoersmiddel voor woon-werk verkeer. Mijn leven ziet er volkomen anders uit. Ik had het zelf niet zo kunnen bedenken..
Ik ben heel zuinig op dit leven. Ik voel me zo thuis in dit lieve huis, geniet van mijn baan en mijn familie en vrienden. Ik vind het stiekem heel lekker dat ik voor mijn salaris werk om er volkomen van te kunnen leven. Dat heeft me sterk gemaakt. Het is goed zo. Dat had ik 4 jaar geleden niet gedacht. Toen leek alles zo grijs. Ik was zo gebroken dat ik dacht dat ik nooit meer helemaal heel zou kunnen zijn. Maar ook dat is niet waar. Je heelt weer.
Dus, voor wie dit leest en je zit in zo'n afschuwelijke situatie. Het komt goed. De Engelsen hebben er gezegde voor. It feels like a kidneystone, but it will pass... echt waar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten