Gescheiden en nu verder. Nieuwe ronde, nieuwe casa.

 De laatste keer dat ik een post schreef zat ik drie dagen van mijn aardverschuiving af.

Gezellig schrijvende over lavendelgeur en kaarsjes. Ironie heet dat geloof ik.

72 uur later vertrok ik met een plastic tas met kleding en een electrische tandenborstel naar mijn zus.

Ik had ontdekt dat ik belogen en bedrogen werd. En dat was niet de eerste keer, maar wel de laatste keer. 

....en stop... het ging niet. Tranen,  teveel emoties. Het willen opschrijven, maar niet weten hoe. Computer uit.

6 december: nieuwe poging, want ik wil dit blog graag meenemen een nieuw hoofdstuk van mijn leven in.

Als je op je 56e besluit er definitief een punt achter te zetten dan is dat geen impulsieve daad. Eindelijk heb je samen de jaren bereikt waarop je min of meer gesetteld bent. Waarop je de vruchten mag gaan plukken van een financieel gezonde casa. Want daar is  deze blog altijd over gegaan. Zelfs al zitten er tussen sommige blogs jaren.

Maar goed, met dit tipje van de sluier weet menig lezer al genoeg.  Een goed verstaander heeft tenslotte maar een half woord nodig.

Waar sta ik nu?

Ik ben inmiddels gescheiden. Dat kon ik doen middels een online advocatenkantoor. Dat bleek uitstekend te werken en scheelde duizenden euro's. Voorwaarden zijn hierbij wel dat je geen thuiswonend gezin meer hebt en niet een complete grondoorlog met elkaar wil aanvangen. Tenslotte moet je feitelijk zelf je scheiding in elkaar zetten samen met je toekomstige ex. 

Daar is bij mij ook nog wel het nodige over gezegd heen en weer, maar gezond verstand won het dan toch nog altijd van de emoties. Al met al heeft de scheiding ons zo'n 1200 euro per persoon gekost en dan reken ik daar de notaris kosten bij.

Voor mijn ex man is dat meer geworden, maar dat zit het m in bankkosten. Hij wilde graag in het huis blijven wonen en dan wrijft de bank zich eens even lekker in de handen en rekent al met al duizenden euro's aan wat ze advieskosten en kosten om de hypotheek over te zetten naar één naam. Maar afijn, het is zo goed als geregeld.

Op vrijdag 18 december gaan we bij de notaris de handtekening zetten voor het huis.

Dan ben ik officieel geen mede-eigenaresse meer van de casa.

Maar... daar stopt het voor mij niet natuurlijk.  Mijn wonden zijn gelikt en soms moet dat nog wel even hoor en er gaat voor voor mij een nieuw hoofdstuk beginnen. Woensdag ga ik een piepklein jaren 20 huisje bekijken.  Na een serieuze kennismaking met de huidige eigenaar en zijn vriendin voelde het van beide kanten goed genoeg om met elkaar in zee te gaan als verhuurder en huurder.  Ik heb ze leren kennen omdat de vriendin een hele goede vriendin is van mijn nichtje. Zo gaan die dingen. 

Ik ben gaan wonen in een redelijk groot dorp helemaal in de achterhoek tegen de Duitse grens aan. Mijn roots liggen in deze contreien en ik wilde altijd al graag ooit terug hiernaartoe. Dat is in een stroomversnelling gekomen. Ik hoef nu alleen maar voor mijzelf te kiezen waar ik het liefst wilde wonen. Nou, hier dus. 

En ik ga huren. Ik ben er niet zeker van of ik al iets moet kopen,  ik ben er zelfs niet zeker van of ik dat überhaupt nog wil. 

Het is misschien ook fijn om zorgeloos te gaan wonen zonder een pand te moeten onderhouden. Een beetje armslag te houden en niet iedere cent te hoeven omdraaien voor dat 'eigen'  huis. Ook nu tijdens de scheiding heb ik van dichtbij meegemaakt hoe arrogant de bank met mensen om  kan gaan. Alleen als je geen hypotheek op je huis hebt kan je spreken van een eigen huis eigenlijk. Anders ben je gewoon afhankelijk van een financiële en commerciële  instelling.

Ik voel het als een kans om een totaal schuldenvrij leven te hebben. Ik heb mijn werk gelukkig en ik hou van een bewust en in zekere zin sober leven. Ik vind het spannend en avontuurlijk om mijn leven opnieuw in te richten.

Ik merk na alle verdriet en pijn dat dit nieuwe gevoel langzaam maar zeker de boventoon voert. Ik heb er weer zin in.

Wordt vervolgd.