Jezelf in de spaar en bezuinigmodus houden

 Soms ben ik hele periodes heel geldbewust bezig en maak ik verstandige beslissingen en spaar ook echt goed.

Van de week kwam ik op de agenda van mijn mobieltje de dag tegen waarop ik optimistisch allerlei emoji's had geplaatst van jurkjes en schoentjes en daarbij de tekst ' 1 jaar'  en dan ook nog zo'n confetti plaatje erbij. yeah right...

Je raadt natuurlijk meteen waar dit op slaat. Ik had me vorig jaar om deze tijd klaarblijkelijk voorgenomen om een jaar lang geen kleding of schoeisel aan te schaffen. Het feit dat ik plotseling met deze heugelijke dag werd geconfronteerd zegt genoeg... jammerlijk mislukt.

Sterker nog, ik heb mezelf wel een paar maal in het afgelopen jaar moeten terugfluiten. Ik koop bijna al mijn kleding tweedehands en daar schuilt voor mij een groot gevaar in. (Ach zo goedkoop, och zo leuk voor erbij. Zo! Dat staat me goed.)  Ik heb ook wel het een en ander verkocht via Vinted, maar ik ben daar echt een looser in, want ik koop voor het dubbele via ze terug. De verleiding is niet normaal groot voor mij. Als een verslaafde heb ik de app van mijn telefoon moeten verwijderen. Ik ben niet te houden.

Tijdens mijn minimalisme stuip een aantal weken geleden heb ik kleding en schoenen weggedaan waar je een halve kringloopwinkel mee had kunnen vullen.

En in feite heb ik dat ook gedaan, omdat ik het daar heb ingeleverd allemaal. Je kent dat recycle symbool toch wel? Nou dat slaat op mijn portemonnee.

Nu zit ik echter weer in mijn geldbewuste modus. Maar hoe hou ik mijzelf daar in voor de lange termijn?

Op dit moment heb ik het gevoel dat ik weinig behoefte heb aan een vakantie. De reclames om toch vooral nú te boeken naar zonbestemmingen gaan moeiteloos aan mij voorbij.  Maar wat nou als het straks mooier weer wordt en al mijn collega's de ene na de andere leuke vakantie gaan vieren.. Er komt een moment in dit nog verse kalenderjaar dat ik ook ik mijn koffer wil pakken!

Nú vind ik dat mijn kledingkast prima is, maar wat als ik toch weer de verleiding voel opkomen?

Dat ik ook een jurkje in de modekleur wil en dat ik vind dat ik dat wel verdiend heb. Want zo gaat dat.

Om mij iets heel erg voor te nemen dat ik iets niet mag en als een challenge een jaar lang vol te moeten houden werkt bij mij duidelijk niet. Er zal meer moeten zijn dan alleen de uitdaging om het vol te houden. Ik moet een bijna tastbaar doel hebben zogezegd. Niet ins blauen hinein.

inmiddels heb ik wel een doel dat de afgelopen weken steeds sterker in mij naar boven is gekomen. Al de spotjes over een pensioenpotje en beleggen en aankondigingen over het op hande zijnde nieuwe pensioenstelsel hebben mij aan het denken gezet.

Ik ben te oud om nu nog met een beleggingsfonds te gaan stoeien.  Als dat niet lekker loopt en mijn centjes verdampen voor de helft, heb ik niet 15 jaar om het langzaam weer aan te laten groeien. Ik heb dat over een paar jaar al nodig. Simpel.

Een extra potje naast het pensioen is er in feite wel. Maar is dat genoeg?

Een jaar of 5 geleden dacht ik, dáár zit ik wel goed mee hoor. Maar alles is zo duur geworden en je geld echt minder waard. Ook de rente, waar ik op gehoopt had, valt al jaren enorm tegen. Echt gegroeid is het daardoor minimaal.

Dus.. ik heb mijn doel gevonden. Ik wil mijn al bestaande potje verder aanvullen. Gewoon zelf. Niet door risicovolle ondernemingen, maar het good old sparen en wegzetten.

Ik heb weer een automatische overboeking geregeld naar de spaar en ik  zeg regelmatig tegen mijzelf het magische zinnetje: ik wil mijn eigen ton. Klinkt jou misschien raar in de oren, maar voor mij is het een regelrechte trigger. Ik gebruik het zinnetje als ik op internet een leuke aanbieding zie, ik gebruik het zinnetje tijdens het boodschappen doen en ik gebruik het zinnetje ook in huis om weer super alert te zijn op lampen en stookkosten. En ik ga het zeker gebruiken bij het plannen van de vakantie straks en om mijn kledingaankoop in toom te houden. Verder verbied ik mezelf niets. Want dat werkt dus niet.

Je denkt misschien waarom denk je aan een ton? Omdat ik vermoed dat je dat zo onderhand bijna wel nodig gaat hebben in de huidige maatschappij als je je een beetje goed wil kunnen onderhouden na je pensioengerechtigde leeftijd. Dus gewoon nog je auto kunnen rijden, juist dan eens fijn op vakantie kunnen of je kinderen wat extra's gunnen. Het lijkt me zo zuur als je juist in je pensioenjaren op een houtje moet bijten. Dan wil ik graag zorgeloos kunnen leven. Een gewoon leven. Niks buitensporigs.

Ik heb nu nog een dikke 7 jaar en ik hoef zeker niet vanaf 0 te beginnen. Maar toch, ik zal er ook heus wel wat voor moeten doen én laten.

Wordt vervolgd.