dinsdag 15 februari 2011

praten, piepers en pegels...

Een dikke VERDORIE voor deze dag en dan druk ik me nog heel netjes uit..geloof me.
Vandaag had ik het gesprek op mijn werk over de naderende einddatum van mijn jaarcontract. Dat is om precies te zijn op 15 maart afgelopen.
Ik weet dat ze me niet kwijt willen. In tegendeel de cursussen vliegen me om de oren en ik ben gevraagd voor allerlei plannen die dit jaar verwezenlijkt moeten gaan worden. Ik lag goed in de markt dat was wel duidelijk geworden in het functioneringsgesprek dat ik in november heb gehad. Een gouden evaluatie en ik zo blij als een kind. Er wordt tenslotte wat afgeëvalueerd op de werkvloer en in mijn werkveld is het een soort van algemeen aangenomen hobby.
Ik werk met mensen met een verstandelijke handicap en met onbegrepen en risicovol gedrag.
Met andere woorden; ze hebben een laag IQ en een laag EQ en ze kunnen lekker doorflippen als het niet loopt zoals ze het willen, verwachten of soms ook gewoon omdat ze nu eenmaal effe kortsluiting hebben op dat moment. Nu zou je denken, wat zoek je daar?! Maar geloof me, het is het leukste werk ter wereld...voor mij en mijn 17 andere teamleden.
Maar het brengt wel met zich mee dat je soms behoorlijk in de weer moet als je pieperalarm afgaat en je er gewoon bovenop moet met je collega's, want deze mensen kunnen heel sterk zijn als ze pissig zijn of de weg kwijt. En je raad het al daarna is het evalueren geblazen tot je er groen van ziet.

Ik had zoveel positiefs over me heen gekregen in november dat ik vol vertrouwen het gesprek inging.
Had ik beter niet kunnen doen.
Ik kreeg te horen dat mijn jaarcontract verlengd werd met  ..tataaaa nóg een jaarcontract.
Even flitste Hans van der Togt voor mijn geestesoog langs met een hele lelijke waterkoker in zijn hand, wat een foute prijs!
Ik vroeg dus ook alleen maar: "wat....?"
Vanaf januari geen omzettingen meer naar vaste contracten omdat het gewoon slecht loopt in de gehandicapten/psychiatrie. Verzekeringsmaatschappijen vinden het steeds vaker goedkoper om minder dagen in te kopen voor dit soort mensen om toch een zinvolle dagbesteding te hebben.
Liever dan dat ze het gevoel hebben ook naar 'hun' werk te gaan, moeten ze dan maar blijven hangen op hun woonplek/groep.
Geen taxi's die ze hoeven te laten rijden naar de sociale werkgelegenheid.
Dus de financiën lopen terug en ze moesten even flexibel blijven met fte's.
Ook zo'n kul-term. Je bent zoveel Fte. Een soort van menselijk pk.  
Ik vind het extra zuur omdat er tegen mij in november zo positief is gedaan. Ik heb daar zelfs de verandering van mijn jaarcontract in een vast contract nog op tafel gehad en dat was geen probleem. Graag zelfs.
Maar we zouden dat puntje wel in februari op de i zetten. Formaliteit.
Mijn manager (een topwijf trouwens) moest zelf een traan wegpinken, omdat ze het naar haar eigen zeggen bijna niet wist hoe ze me dit moest verkopen. Ze had er in de afgelopen 2 weken echt hard voor geknokt maar ze hadden van bovenaf hun veto erover afgeroepen. Januari is januari.
Ze voelde zich schuldig.
Ik heb gezegd dat ik hier wel ontzettend van baal en het heel erg zuur vind dat ze in november zegt dat het wel goed komt in februari. Dat vond ze zelf ook (zeker ook naar school geweest..) en dat als ze toen het geregeld had er niets aan de hand was geweest. Dat beaamde ze.
'Het is gewoon echt lullig voor jou en daar draai ik ook niet omheen. Sterker nog, ik heb het in de laatste week van december nog geregeld voor iemand die hier korter werkt dan jij en die is dus gewoon Binnen (nee hij heet niet Marco B.)
Ik weet niet of ik blij ben dat ze me dit heeft verteld. Maar goed hoe vaak kan iemand sorry zeggen?
Dus ik heb me bij elkaar geraapt en me goed voorgehouden dat een jaarcontract ook niet niks is en dat ook met een vast contract je tegenwoordig verre van veilig bent. (dat doe je hè als je eigenlijk vet teleurgesteld bent..always look on the bright side of life..duh)
Maar goed, daar zit je dan. Er valt weinig meer te zeggen toch?
Dus ik zei: 'Ik stap maar eens op, eens kijken of ik me nog nuttig kan maken..." Ja natuurlijk, cynisch. Ik ben toch niet van steen?
Meteen gaat mijn pieper met een luid gekrijs af. Er is een knokpartijtje beneden in de hal en dus er moet ingegrepen worden (risicovol gedrag dus ;-)  )
Ik kon het niet laten om haar nog te vragen: 'Ga je mee? Kunnen we even onze frustratie kwijt.'

Ik weet dat het flauw is, want zij heeft de trainingen niet die wij krijgen om agressie te hanteren en om als team er met succes op te kunnen duiken.
Deze zelfde ochtend heb ik tot 2 maal toe zo'n pieperalarm gehad en dat komt dus echt niet vaak voor. Laat ik me niet verleiden tot stoer doen want meestal kan je vol harmonie en met heel veel voldoening lekker aan de slag met je groepje pappenheimers en ik ben echt heel gek met ze. Ieder met hun eigen tik en hun eigen gebruiksaanwijzing. Dat mag ik nu juist zo graag aan ze.
Vanmiddag was er na afloop een borrel drinken met het hele team dat betrokken is bij het werken met deze mensen. Dus ook de leden van het management dat de beslissing heeft genomen dat op 1 januari de deur naar vast contract maar eens even dicht moet.
Eerlijk is eerlijk ik heb me er wel heen moeten slepen, want het liefst was ik naar huis gegaan. Ik voelde me niet zo vrolijk en moet wel weer even mijn motivatie om het echt te zien en vóélen als mijn werkplek weer in de steigers hijsen.
Het voelde toch een tikkeltje als een spek en bonen. Wel een flink bord van een jaar...maar toch.
Ik moest het even kwijt.
Wat denken jullie, zal ik morgen om een salarisverhoging gaan vragen? geintje............

7 opmerkingen:

  1. Respect voor je werk..... en voor jou.

    Het lijkt mij zwaar, maar ook mooi werk.Maar wat jammer van het contract. Een jaar is natuurlijk ook fijn, maar als je zo goed je werk doet, is het inderdaad zuur. Waarom hebben ze het in december niet geregeld. Of kan dat niet zo ver van te voren?

    Je weet in ieder geval dat je gewaardeerd word, maar dat is nog geen vast contract. En tegenwoordig ben je ook niet meer zo veilig.

    Nogmaals PETJE AF!voor het werk wat je doet.

    Liefs Frederique

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik ben blij dat ik je dag een heel klein beetje positief heb kunnen maken.
    Wat een zware dag heb jij gehad.
    Ik heb diep respect voor je (helaas heb je daarmee geen brood op de plank)

    heel veel liefs
    Monique

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Potverdr....ik heb zelf jaren in de zorg (kinderen met een verstandelijke of meervoudige handicap) gewerkt en weet hoe moeilijk het was en is om juist voor de doelgroep waar jij mee werkt personeel te krijgen. Toen ik werk zocht kon ik nergens aan de slag behalve met die doelgroep, waar ik me dus niet voor geschikt achtte. En dan dit, dat helpt een goede zorg dus regelrecht naar de maan. Als ik over bezuinigingen lees kan ik daar bijna om janken, zo idioot vind ik dat! Natuurlijk kun jij nu voor een jaar weer aan de slag (wat ik overigens bewonderenswaardig vind) maar hoeveel zullen er uiteindelijk toch stoppen? Dat gaat toch wringen. Bah, wat een stelletje onbenullen zitten er toch in de regering en in het management van instellingen. 't Is toch triest dat zij niet op de barricades gaan voor hun personeel!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat balen dat het zo is gelopen, en dat door een domme fout van haar.
    Gelukkig heb je wel weer een jaar erbij gekregen.

    Groeten Herma

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Dat is een enorme tegenvaller zeg! Enne respect hoor voor het werk wat je doet!!
    Als de bezuinigingen doorzetten vallen in jullie sector toch ook harde klappen?

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat een tegenvaller inderdaad. En wat een burocratie!
    Heel veel respect voor je houding! Niet iedereen zou dat kunnen.

    Ik kwam trouwens om jouw link op te pikken omat ik jou ook die 'award' wilde geven maar ik zie dat je hem al hebt! Gelukkig! Je verdient het echt!
    Liefs,
    NZ

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Mijn diep respect. Wat een zwaar beroep en wat een waardeloos management, zoals op zoveel plaatsen in de zorg.
    Sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen

Populaire berichten

Totaal aantal pageviews