Rood is de kleur van....

Wanneer je op het punt bent gekomen dat je inziet dat je wat moet met je financiële situatie is dat  niet op het meest denderende moment van je leven.

Bij mij was het dat althans niet.

Mijn bankrekening klonk als het lied van Marco Borsato...Rood...maar daar hield ik niet de euforische gevoelens aan over die deze kleur bij hem wel teweegbracht.
Waar dat geld dan allemaal heenvloog wist ik ook niet zo goed. Mijn woonlasten en vaste lasten... Boodschappen..tjah. Het leven was gewoon duur.
Dat zei iedereen om mij heen tenslotte toch ook? En de komst van euro was ook een ramp, toch?
Ook de kreet dat je niet in andermans portemonnee kon kijken en dat je aan de buitenkant er echt niet vanaf zag wie er van de bank leende of zélf zo goed in de slappe was zat, hield ik mijzelf vaak krampachtig voor. Want dan voelde het minder nijpend.
Maar het was wel nijpend. En écht niet 'romantisch' om het niet breed te hebben. Toen was geluk nog heel gewoon kwam op mij niet helemaal over hoor.
Het gekke was dat we het eigenlijk best breed genoeg hadden. We gingen er alleen oliedom mee om. En dat beroemde kwartje moest nog vallen.

Dat viel uiteindelijk ook wel en dat had niet veel langer moeten duren. Het salaris dat binnenkwam kon maar net het gat vullen dat er gedurende de maand was ontstaan. En er zou een moment komen dat ook dat niet meer voldoende was. We begonnen de maand al met een roodstand. Een flinke. Dat kon zomaar al €600 of €700 zijn. Als je dan je hypotheek niet meer kan betalen, heb je een groot probleem.
Ik zag er als een berg tegenop om mij in de financiële sores te gaan verdiepen, want ik zag door de bomen het bos niet meer. Ik voelde een enorme weerstand. Maar het móést.
Dus de afschrijvingen doorspitten. De verzekeringen op een rij. Alle paperassen doorlezen.
Het was geen leuke tijd. Heel erg confronterend. Schokkend hoeveel geld we uitgaven aan pinnen. En waaraan? Zulke bedragen eet je echt niet alleen maar op.
Het was een regelrechte eyeopener dat er zoveel geld wegglipte aan niets eigenlijk. Niets blijvends, niets essentieels.
Van de één op de andere dag was het tij gekeerd. De wil om deze misère-koe bij de horens te vatten was er. Je moet het zelf ook willen. Zolang het een moeten blijft met forse tegenzin, is het gedoemd om te mislukken. Dan hou je het niet vol.
En van het ene op het andere moment kwam ook het gevoel terug dat we het weer zelf in de hand hadden. Dat we iets konden doen.
Dat het nog niet te laat was. Ik voelde me heel strijdbaar toen en niet meer zo verslagen. Dat staat me nog heel erg goed bij.
De weerstand die de gegevens van de bankrekening daarvoor nog in me opriepen, werden nu ineens de meest interesssante gegevens die ik maar kon bekijken.
In de periode daaropvolgend werden de bekende stappen ondernomen.
Abonnementen opzeggen, bonnen bewaren en kasboek bijhouden, uitstapjes met andere ogen bekijken en daardoor rigoreus van de lijst geschrapt. Even lunchen bleef nu wel hangen als een idiote uitgave van €20.00 voor een uitsmijter en een glas verse jus... Dat soort dingen deden we zo vaak!
Het mes snijdt echt aan twee kanten als je de knop omzet en gaat bezuinigen, consuminderen, bewustworden, noem het maar op. Je kan je enerzijds wel voor je kop slaan dat je zo dom met geld omging en anderzijds ben je blij met iedere ontdekking waar je weer op kan besparen.
We zijn inmiddels een paar jaar verder en goddank uit de schulden, de roodstand en liggen niet meer wakker. Toch is het enthousiasme geen spat veranderd.
Het is een heerlijke levenswijze om zo bewust met je geld en goed om te gaan.
De dingen krijgen hun waarde terug. Je geniet van wat je hebt. Je bent niet meer gevoelig voor wat je niet hebt, of wat een ander heeft.
Het is een verlossing die verder strekt dan de vakjes van je portemonnee.
Ik weet het zeker, ik wil nooit meer terug naar dat oude uitgavepatroon, want ik wil ook nooit meer terug naar dat lege leven.
Zuinig zijn is fijn.