Waar je hart ligt..

...daar ligt je geluk. Dat zeggen we in Italië tegen elkaar. En eigenlijk betekend het niets anders dan tevredenheid. Want, je kan je hart leggen waar je het wilt. Het gaat uiteindelijk om dat ene facet: ben je tevreden?
Ik woon en leef en voel me zo Nederlands als maar kan. Maar toch is mijn kleine verzonken achtertuin "il mio giardino" mijn tuin. Mijn kleine domein op deze prachtige, groene aarde.
Ik heb altijd verlangen naar een vita gioiosa. Vrij vertaald een 'vreugdevol leven.'
Naar de gebruiken uit mijn jeugd en de sfeer die zo smaakt naar een levenswijze van vrijheid, gezondheid en vrolijkheid.
Dat zit in mijn genen, zeggen mijn familieleden me.
Maar daar heb ik zo mijn bedenkingen over.Want ik heb een rotsvast vertrouwen in de wilskracht van de mens. Je kan je settelen waar je maar bent. Je kan je tevredenheid opbouwen, laagje voor laagje en je kan als uniek wezen in deze schepping (en ik ben niet eens te rekenen tot de daadwerkelijke gelovigen in welke religie dan ook op deze wereld) je eigen voorwaarden maakbaar maken.
Dat heb ik althans ervaren met het doelbewust creeëren van mijn klein geluk op dit stukje grond.
We drinken onze wijn, iedere keer als een glas wordt gevuld klinken we op de weelde dat we dit glas mogen vasthouden, we eten ons eten in het besef dat het voortgebracht is puur en alleen om onze magen te vullen en onze lichamen te sterken, we praten, lachen, discusiëren en doezelen...allemaal op onze kleine postzegel. Il mio giardino. Mijn kleine tuin.
Mijn tuin is echt klein!
We hebben er een trucje toegepast. Door het achterste deel te verlagen, zitten we er altijd vrij en uit de wind. Bij het minste straaltje zon, wordt het er warm en kunnen al die lagen stof uit, die je maar in de weg zitten. Meteen ontstaat dat sfeertje van genieten en ontspannen. Want je moet jezelf niet afhankelijk maken van welke meter grond op aarde ook, om dat te kunnen voelen.
Maar genoeg over dat lapje grond. Het gaat om de clou.
Je kan je wel een half leven wensen dat je hier of daar zou wonen en leven en hoe dat er dan uit zou moeten (het is maar afwachten óf dat ook zo is!) zien. Hoe geweldig het zou zijn. Hoe het een Shangri-La zou zijn voor de rest van je leven, inclusief je gezin. Basta!
Dat is niet de realiteit. De echte realiteit is dat je máákt hoe je leven eruit moet zien waar je bent. Dan is het pas echt en solide en jouw leven.
Geen geld of goed kan daar tegenop. Doe desnoods alsof je daar leeft waar je zo denkt naar te verlangen en de helft heb je al gewonnen, voor niks, nada, niënte...want het leven is al duur genoeg en je verliest niet alleen je kapitaal als je dromen in duigen vallen, maar ook letterlijk je leefbare kapitaal.En hoewel geld niet gelukkig maakt...word je bijzonder ongelukkig zonder dat geld.
Dat zeg ik, omdat zoveel dromen van de mensen die ik om mij heen hoor en/of lees bakken met pegels moeten kosten. Tonnen met energie. Ladingen met afscheid, onontgonnen land en arbeid tot in den treure.
Hoeveel programma's worden er niet gevuld met een aan ramptoerisme grenzend 'het roer om' idylle?
Te veel. Want het is een illusie.
Nou zijn illusies zo oud als de weg naar Rome. En ik behoor het te weten, als ik mijn afkomst bekijk ;-)
Laat je niet gek maken. Er leiden véle wegen naar Rome.
De kortste en meest succesvolste is die rechtstreeks van je tuindeur naar je francobollo. (postzegel) 
salút.