Minimalisme drang

..en ineens was hij daar. Ik keek rond in mijn woonkamer en wat ik aldoor als knus had gezien, ervoer ik ineens als benauwend. Hoe kan dat? Geen idee. Maar het leek wel alsof ik een bril had opgedaan met de juiste sterkte. Alles was messcherp in beeld. Ik zag de hoeveelheid aan prullaria zou ik willen zeggen, maar daarvóór was het geen prullaria voor mij. Eigenlijk was ik van plan om de kerstboom op te zetten en het huis wat in kerstsfeer aan te kleden. En dat is natuurlijk wel zo'n beetje de horror voor de zuivere minimalist onder ons. Ik bekeek nog eens de schilderij lijstjes met lieve foto's, de waxinelichthouders en vaas met droogbloemen. Een gerieflijke hoeveelheid kleurige kussentjes op de bank en het uitnodigende dekentje over de leuning gedrappeerd. Als hier nog een kerstboom in moet dan word ik gek... maar vorig jaar stond-ie er toch ook? Ik besloot ter plekke dat ik helemaal geen kerstboom wilde in deze overdaad aan uitgestalde 'gezelligheid'. Ik wilde liever ook weer een echt boompje en dan een kleine. Met misschien alleen maar lichtjes er in en wat witte houten sterretjes. Ik wist het zelf nog niet, maar ik had het minimalisme virus opgelopen. Want ik begon met het wegruimen van heel veel spullen, sorteerde wat naar de kringloop kon of gewoon weg. Ik ruimde op, maakte leeg en het voelde heerlijk. Dus ik ging door. Ieder ritje naar de kringloop gaf een kick. Mijn zusje heeft binnenkort een kraam op een rommelmarkt en ik bracht er dozen vol met spulletjes naartoe. Weg ermee. Soms werd ik even bang. Wat nou als ik hier spijt van krijg? Maar eigenlijk weet ik meer dan zeker dat dit niet gaat gebeuren. Omdat ik een eenpersoons huishouden drijf, kon ik ongeremd doorgaan. Er hoeft niet overlegd te worden of onderhandeld. Foto's gingen in een mooie doos en waxinehoudertjes weg. De berg kleurige en van velerlei formaat kussens, werden vervangen door een paar hele rustige creme witte. Mooi materiaal en zacht. En nu alleen het formaat dat ik nodig heb in mijn rug. Gekocht in de black fryday hype en daardoor met een fikse korting. Mijn bank leek er weer nieuw en prachtig en vooral uitnodigend door. Ik had geen idee dat dit mooie meubelstuk eigenlijk gegijzeld werd door die waanzin aan kussentjes-geweld. Maar nu het gekke. Ik heb de hut voor mijn gevoel praktisch kaal getrokken. Maar ik heb nu al een aantal mensen gehad die spontaan zeiden:'wat heb je het gezellig'. En dat terwijl ik toch nooit troep had liggen; stapels tijdschriften, dooie planten of rondslingerende huisraad. Eigenlijk ben ik van nature al redelijk geordend. Mijn planten heb ik trouwens ook rigoureus geruimd. Laat stichtingen als helpstekkies of hulpplant het niet horen. Maar alles wat er eigenlijk niet meer pastte of pierig bleef ondanks verpot sessies en extra tlc heb ik gewoon weggedaan. Ik heb nu nog een paar planten, die het goed doen, op de juiste plek staan en alsof het zo moest zijn, 4 jaar geleden zelf heb aangeschaft na mijn scheiding. Trouwe honden. Ik leef nu 2 weken in mijn minimalisme bubbel. In tussentijd heb ik het boek (bij de digitale bieb geleend) van Joshua Fields Milburn gelezen en dat was een eyeopener als het gaat om het mentale gedeelte dat minimalisme inhoud. Aanrader. Want het is niet normaal hoeveel het met je doet als je echt gaat opruimen. Mijn hoofd is zoveel leger en ik ervaar meer overzicht. Hij schrijft onder andere over het koesteren van je passies. Dat zette mij aan het denken. Ik hou zo van schrijven. Maar waarom doe ik dat niet meer? En wat als ik dat wel weer ga doen..