Het modemonster

Mee willen doen met de mode is een keuze. Tenminste dat dénk je.

Ongemerkt onstaat er toch een gevoeligheid voor mode. Door het straatbeeld, de oneindige stroom reclame en je eigen omgeving. Er zijn maar weinig mensen die heel consistent hun eigen voorkeuren dragen. Ongeacht of kleding nu wel of niet in het straatbeeld past en daarbij ook ongeacht hoe lang deze kleding al meegaat. Is het niet kapot en past het bij het jaargetijde, dan wordt het gedragen. Jaloersmakende instelling. Heb ik wel eens geprobeerd, maar daarin heb ik gefaald. Ik hou ervan om er naar mijn smaak leuk uit te zien en goed voor de dag te komen. Dat hoort bij mij, dat is een stukje van mijn persoonlijkheid en daar kan ik moeilijk afscheid van nemen. Sterker nog, daar wil ik dus geen afscheid van nemen, want het brengt mij plezier. Meestal dan. Want soms maak ik het mijzelf natuurlijk ook moeilijk. Dat behoeft geen uitleg. 

 Maar sinds een poosje is er een ander criteria bijgekomen. 

Leeftijd. Zo af en toe bekruipt mij het gevoel 'moet je dat nog willen'. Eerst dacht ik het natuurlijk over anderen. Zo zijn wij mensen vaak. 

Hmmm is dat rokje niet een beetje kort als je boven 60 bent? Zou je dat T-shirt nou nog moeten aantrekken, met de print van een rockconcert uit 2014? Ja, het is waarschijnlijk je favoriete band en je was erbij. Ik zie het. 

 Of wat dacht je van de opdruk REBEL! ... grijs haar, bril en sketchers. Ik weet het niet hoor. Vrijheid blijheid ten allen tijde uiteraard. Maar ik begon mijzelf onder de loep te nemen. 

Fase twee, na het kijken naar anderen, kijken naar jezelf. En ik kwam tot de conclusie dat ik mij niet meer zo comfortabel voelde met een groot deel van mijn eigen garderobe. Het stond me eenvoudigweg niet meer zoals het eerder wel deed. Steeds vaker had ik de stress dat ik 'niksomaantetrekken' had, terwijl de kledingkast riant gevuld was. En steeds meer van diezelfde kleding kwam de kast niet meer uit. 

Toen ben ik gaan experimenteren. Want weet je, ik wist niet meer wat mijn eigen smaak was en al helemaal niet welke kleding mij datzelfde wow gevoel gaf dat mijn oude garderobe me ooit had gegeven! Ik was namelijk langzaamaan veranderd en mijn kleding natuurlijk niet. Het had dezelfde chemie niet meer met elkaar. Maar wat nu het nieuwe recept moest worden? 

Goed, lang verhaal kort. Telkens als ik hele eenvoudige, eerder wat klassieke en rustige items aantrok dan stond me dat keigoed. Ik trok voorzichtig dingen aan in de winkels die ik daarvoor voorbij zou zijn gelopen. Maar tot mijn ontdekking zat het lekker, combineerde makkelijk en was niet gebonden aan budget. Want merken showen maakte het nu juist weer zo behoeftig en drukke meisjesachtige printjes en roezels hadden precies het omgekeerde effect. Ik zag er juist truttig in uit en oud of misschien is dat niet het goede woord. Het maakte me flets en vermoeid. Want de kleding straalde uit 30-er maar ik ben geen dertiger. Ik ben een 60-er en daar ben ik oké mee. 

Het was al met al een hele eyeopener. Eerst met de nodige onzekerheid en wat stress, maar nu heb ik er lol in gekregen. De eerste keer dat ik een coltruitje droeg op een zelfde kleur bandplooibroek met een riempje erbij om het af te maken kreeg ik op 1 dag 6 complimenten. Ik wist niet wat me overkwam en ik moest me zelfs wat vermannen om mij er niet verlegen onder te voelen. Ik was niet op complimentjes uitgeweest, maar ik wilde mij weer lekker voelen in mijn kleding die pastte bij mijn identiteit. En eerlijk is eerlijk, ik voelde mijzelf ook ontzettend goed in deze outfit. Ik vond het zelf ook zooo mooi. Nu ik het allemaal zo opschrijf, komt de gedachte bij mij boven dat ik dit al veel eerder had moeten doen. Maar die pareer ik. Ik zeg liever, goed dat ik deze knoop heb doorgehakt.